| ![]() ![]() ![]() ![]() VOCIFÉRATION, subst. fém. Étymol. et Hist. 1remoit. xiies. vociferatiun (Psautier Oxford, éd. Fr. Michel, XXXII, 3, p. 39) − 1611, Cotgr., rare; à nouv. 1792 (Brissot, 24 oct. ds Buchez et Roux, t. XX, p. 126 d'apr. Brunot t. 10, p. 51, note 2). Empr. au lat.vociferatio, -onis « id. », formé sur le supin vociferatum de vocifere, v. vociférer. |