| ![]() ![]() ![]() ![]() TRIOMPHE2, subst. fém. Étymol. et Hist. 1. 1482 jouer au jeu du triomphe (A. N. JJ 206, fo181 rods Gdf. Compl.); 2. 1611 fém. « atout à ce jeu » (Cotgr.). Même mot que triomphe1*; cf. lat. ludus ad triumphos; ludus triumphorum (1484, Italie) et ital. trionfo (1561 ds DEI); cf. aussi dauph. trompho « atout », trounflo « jeu de cartes »; langued. triounfo « id. », termes de formation pop., v. FEW t.13, 2, p. 311a et Mistral, s.v. triounflo. |