| 			 MÉSENTÈRE, subst. masc. Étymol. et Hist. Ca 1370 (Guy de Chauliac, Chirurgie ds Sigurs, p. 66).  Empr. au gr.
               μ
               ε
               σ
               ε
               ν
               τ
               ε
               ́
               ρ
               ι
               ο
               ν «mésentère», comp. de μ
               ε
               ́
               σ
               ο
               ς «situé au milieu» et de ε
               ν
               τ
               ε
               ρ
               ο
               ν «intestin» (cf. entérite, entér(o)-).   | 
			
Accueil