| GNOU, subst. masc. Étymol. et Hist. [1775 Nou (Querhoent cité par Buffon d'apr. Rob. 1957)]; 1778 gnoo (Sec. Voy. de Cook [208] t. 1, p. 135 ds König, p. 98); 1782 gnou ou niou (Buffon, Hist. nat. Suppl., t. 6, p. 89, ibid.). Mot hottentot; cf. FEW t. 20, p. 87a; König, p. 98. |