| ![]() ![]() ![]() ![]() CIRCULARITÉ, subst. fém. Étymol. et Hist. xvies. (Alector, fo124 vods Gdf. Compl.) − 1611, Cotgr.; à nouv. en 1740 (ds Brunot t. 6, 1, p. 558) puis dep. 1866 (Lar. 19e). Dér. du rad. sav. de circulaire*; suff. -ité*. Cf. lat. médiév. circularitas « id. » 1248-56 (Albert le Grand ds Mittellat. W. s.v.). |