CÉTÉRAC, subst. masc.
Étymol. et Hist. 1314 (H. de
Mondeville,
La Chirurgie, éd. A. Bos, Paris, 1897-98, § 1971, t. 2, p. 158). Empr. au lat. médiév.
ceteraceum «
id. » (
xiies.,
Salernus,
Comp. ds
Mittellat. W. s.v., 506, 45),
cetrac (av. 1161,
Matthaeus Platearius,
Gloss., ibid., 46); lui-même empr. à l'ar.
šīṭaraǧ
« sorte de drogue » (
FEW t. 19, p. 173a,
s.v.) «
lepidium latifolium; cresson; dentelaire de Ceylan » (
Dozy t. 1 1967, p. 811a;
Roll. Flore t. 2, p. 118 et t. 11, p. 112); mot peut-être d'orig. indienne (
Freytag,
Lexicon arabico-latinum, Halle, 1830-35, t. 2, p. 423,
s.v. šīṭaraǧ
: Indica vox
čitark Medicamenti Indici nomen, quod membri dolorem, vitiliginem et lepram levat). Dès
ca 1300, a. prov.
satarac « cétérac » (
Matfre Ermengaud,
Breviari d'Amor, 6957 ds
Levy Prov. s.v.).