| ÉREINTEUR, EUSE, adj. et subst. Étymol. et Hist. 1859 subst. masc. (Goncourt, Journal, p. 664). Dér. du rad. de éreinter*; suff. -eur2*. |
| ÉREINTEUR, EUSE, adj. et subst. Étymol. et Hist. 1859 subst. masc. (Goncourt, Journal, p. 664). Dér. du rad. de éreinter*; suff. -eur2*. |