| 			 IMMORTIFIÉ, -ÉE, adj. RELIG., vx. Qui n'est pas mortifié. Âme, esprit, vie immortifié(e) (Ac. 1798-1935). Prononc. et Orth. : [im(m)ɔ
               ʀtifje]. Att. ds Ac. dep. 1798.    Étymol. et Hist. Av. 1622 (St François de Sales, Entretiens spirituels, III − VI, 41 − ds Hug.).        Empr. au lat. médiév.immortificatus (av. 1471 ds Blaise, Lexicon Latinitatis Mediis Aevi, v. aussi Du Cange), dér. de mortificatus, v. mortifié, préf. im-, v. in-1.  | 
			
Accueil