| TRIPIER, -IÈRE, subst. Étymol. et Hist. A. Fém. 1. ca 1200 tripiere « femme du boucher » (Aiol, 2735 ds T.-L.); 2. 1289 « marchand de tripes et d'abats » (ds Arch. admin. Reims, éd. P. Varin, t. 1, 2epart., Paris, 1839, p. 1041: Li estaus Rose la tripiere). B. Masc. 1264 (ibid., p. 876: Robinés li tripiers). Dér. de tripe1*; suff. -ier*, -ière*. |