Police de caractères:

Surligner les objets textuels
Colorer les objets :
 
 
 
 
 
 

Entrez une forme

notices corrigéescatégorie :
PICARD, -ARDE, adj. et subst.
Étymol. et Hist.A. Adj. ca 1285 langage pickart, langage pikart (Coutumes Lilles, éd. R. Monier, p.35). B. Subst. début du xives. [ms.] Picart «habitant de Picardie» (Raimbert de Paris, Ogier le Danois [var. du ms. B.N. 24403), éd. J. Barrois, t.1, p.543, note 7). Dér. régr. de Picardie [région du Nord de la France]. Déjà att. comme nom propre en 1285 (Jacques Bretel, Tournois chauvency, éd. M. Delbouille, 2094: A ce mot parole Pikart). Cf. aussi le lat. médiév. Picardus d'abord att. comme nom propre (1099-1101, Willelmus Picardus d'apr. R. Dubois, Le Domaine picard, 1957, p.1), puis comme nom commun au sens de «habitant de Picardie» (av. 1142, Latham et 1229, Mathieu Paris ds Du Cange, s.v. Picardia: Qui enim seminarium tumultuosi certaminis moverunt, erant de partibus conterminis Flandriae, quos vulgariter Picardos nominamus).