| GRIGNOTEMENT, subst. masc. Étymol. et Hist. 1. 1792 « action de manger en rongeant » (Florian, Fables, p. 198); 2. 1848 « bruit ainsi produit » (Chateaubr., Mém., t. 4, p. 183 : gringottement [var. : grignotement] de la pluie). Dér. de grignoter*; suff. -(e)ment1*. |